بازی گجت
چند وقت پیش داشتم کارتن کارآگاه گجت رو می دیدم. این کارتن مدت زیادیه که پخش میشه و تو خیلی از کشور ها دوبله شده و به نمایش در اومده و حتی از روش فیلمش رو هم ساختن ولی هنوز جذابیت خودش رو از دست نداده. چه چیزی باعث موندگاری یه موضوع میشه ؟
در واقع هر چیزی که واقعی باشه، و به حقیقت زندگی ما نزدیکتر باشه، تأثیر گذاریش بیشتره.
اگه دقت کرده باشین در کل داستان های این کارتن همیشه سگه و دختره بدون اونکه عمو گجت بفهمه، در پشت صحنه کار های اصلی و مهم رو انجام میدن .یعنی اصل کار رو اون ها انجام میدن و درست زمانی که همه چیز به خوبی و خوشی تموم میشه، رئیس پلیس پیداش میشه و دست برقضا همه موفقیت ها به نام گجت ثبت میشه . این قصه تو همه قسمت های کارآگاه گجت تکرار میشه. موضوع داستان عوض میشه ولی این صحنه ها همیشه ثابت هستند. و گجت هیچوقت نمی فهمه که کسی براش این کار ها رو انجام داده و فکر می کنه خودش همه این کار ها رو کرده . همیشه یه کسی هم به نام کلاه وجود داره، که تو همه خراب کاری ها دست داره و اون یه موجودی با هویت نا معلومه که عامل خراب کاری هاست.
تو دنیای ما هم همینجوره. همیشه یکی پشت صحنه وجود داره، که همه کار ها رو انجام میده بعد موفقیتش رو به نام آدما می زنند. اون تمام اسباب و وسائل رو کنار هم قرار میده ، وشرایط رو طوری فراهم می کنه که ما کاری رو انجام بدیم ، و بعد اون رو به اسم خودمون ثبت کنیم . از کار های بزرگ گرفته تا کارهای کوچیک. از کشف یک قانون فیزیک و ساخت یک فیلم گرفته تا نوشتن کلمات تو وبلاگ شخصی. همه این کارها به نام اشخاص ثبت میشه، بدون آنکه بدونیم عامل اصلی کیه .در واقع خیلی وقت ها از پشت صحنه و کارگردان اصلی صحبتی نمیشه.
چند بار پیش اومده که تو دلمون قند آب شده که دیدیم و بلاگمون منتخب شده یا تعداد پیام هامون زیاد شده و یا کاری کردیم که پیش خودمون فکر کردیم چه کار بزرگی کردیم. کی می خواهیم این کار ها رو به نام صاحب اصلیش ثبت کنیم و بگیم
به نام خداوند بخشنده مهربان
